Ұрлық жасамаса ұйықтай алмайтын алматылық қыз өзін-өзі тоқтата алмай жүр

«Мен бұл дертпен он үш жасымнан бастап ауырамын. Алғаш рет шашқа тағатын ұсақ-түйек заттарға қызығып, сатушыларға көрсетпей ұрлап алып жүретінмін. Кейін қызығатын заттарым күн санап көбейе түсті. Өзім Алматы қаласындағы мектеп-интернаттың бірінде оқитынмын. Содан сыныптағы қыздардың көзіме түскен әдемі заттарының барлығын жинай бастадым. Алғашында бұл мен үшін қызық бір хобби болып көрінген. Кейіннен алғым келетін заттар қатары көбейіп, ақыр аяғы бөлме-бөлмені аралап, ақша, киім, жейтін тәттілерге дейін алатын болдым«, — дейді бойжеткен.

Ол бұл әдетін басында жәй ғана қызығушылық деп қабылдағанын айтады.

«Мен өзіме қажет емес заттарды да жинайтынмын. Әсіресе қыздардың аяқ киімдеріне әуес болдым. Кейін бөлмеде күн сайын жоғалатын заттар саны көбейгенде, қыздар бәрінің киім сөресі мен төсектерінің астын біртіндеп тексеріп, менің ұрлықшы екенімді біліп қойды. Осыдан кейін мені жақындарыма айтып, интернаттан шығарып жіберді», — дейді ол.

Бүгінде бір үйдің келіні, екі баланың анасы барған жерінен бірдеңе көтеріп келмесе, әлі күнге дейін ауырады екен.

«Мектептен шығып кеткеннен кейін ағамның қолында өстім. Әкем қайтыс болған, анамның басқа күйеуі бар. Бұл үшін мені аға-жеңгем аяусыз жазалап, шашымды тықырлап тастады, ұрып-соқты. Бірақ, мен мұның дұрыс емес екенін білсем де, өзіме тоқтау қоя алмайтынмын. Осы әдетім үшін бірнеше рет өзіме қол жұмсамақ та болдым.

Кейіннен интернетті ақтарып, қарасам бұл клептомания деген ауру екен. Психолог көмегіне жүгініп те көрген едім, пайдасы болмады. Дін жолында мұндай аурудың емі бар ма екен? Араларыңызда осы ауруға байланысты қандай да бір ақпараты бар адамдар болса, маған көмектесулеріңізді сұраймын.

Осы әдетім үшін күйеуім мен енеменің алдында әбден масқара болып біттім. Жолдасым бұл әдетімді тыймасам, менімен ажырасатындығын айтты«, -дейді көзінің жасын тоқтата алмаған Перизат.